Po całym dniu
spędzonym w towarzystwie 11 miesięcznego maratończyka mrużę oczy
i patrzę jak pomarańczowe światło latarni rozpryskuje się w
wiązkę pamięci. Zakładam buty, kaptur, opatulam się płaszczem.
Przemycam siebie.
Wracam z pełnymi
garściami. Zapalam nocną lampkę.
Pisać przede
wszystkim. Patrzeniem. Dotykiem. Wysokim drzewem naprzeciw kuchennego
stołu. Krakaniem wron wracających do gniazd. Czarną rzeką.
Skruszonym lodem na wilgotnym asfalcie. Przymknięciem powiek w
nerwowym tiku. Pulsowaniem skroni. Trzaskiem przegryzionego jabłka.
Szumem niedokręconego kranu. Ciepłem maleńkich, tłustych łapek.
Ziarnistością poranków. Gęstym futrem nocy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz