CZAS ZWIJA SIĘ W KULKĘ

Podarowane ziarno ciszy kiełkuje znienacka.

Oczy zauważają rzeczy małe.

Pochylenie jabłoni.

Zdjęcie przykryte kawałkiem pękniętego szkła z czasów, kiedy chodziliśmy tylko objęci wpół. 

Zmieszanie światła z cieniem.

Pasemka srebra na pajęczynie pod parapetem.

Patrzysz na swoje odbicie w szybie i widzisz jak porastasz w lód.

Dotykasz językiem przenikliwego zimna i ranisz sobie koniuszek arcyczułego mięśnia. 

Patrzysz dalej.

Czas zwija się w kulkę i toczy się nie wiadomo dokąd i poco.