Rzeczywistość zasysa. Truizm. A jednak oczywistości nie zawsze bywają oczywiste. Pęd, który skutecznie zmienia pragnienia w bezsilność, radość w zmęczenie, pracę w gniew. Tak, nawet tu, w miejscu wydawałoby się wciśniętym w krawędź bezczasu, można zapędzić się tak, że tracisz perspektywę. Nie poznajesz siebie, Swojego życia. Jesteś zassany. Najpierw mówi ci o tym ciało. Sztywne, zmarznięte, obce. Oczy wyławiają tylko to, co dręczy. Nagle z pokładów piękna wyłazi brzydota. Macza palce w twoim śnie, posiłkach, rytuałach codzienności. Jesteś rośliną pozbawioną słońca. Liście usychają a korzenie gniją.
Czasem, jeśli wstaniesz dość wcześnie by opatulić się ciszą, miewasz jednak przebłyski. Zamykasz oczy i próbujesz przypomnieć sobie światło przebijające mgłę. Szukasz szczeliny.
Wiesz, że światło jest w tobie. Wiesz, że jest tam droga. Kilka prostych ścieżek.
Choćby takich jak te:
- Przytulenie osoby, którą kochasz.
- Zanurzenie palców w sierści psa
- Kubek pachnącej herbaty wypity po ciemku
- Muzyka nade wszystko
- Wyłączenie komputera, otworzenie książki, opatulenie
- Słuchanie i patrzenie w oczy dzieci
- Porzucenie stosów brudnych talerzy na rzecz kasztanowych ludzików
- Wyśmianie swojego zapatrzonego w siebie ego
- Wdzięczność za rzeczy małe
- Docenienie własnych błędów
- Znalezienie jednego płatka piękna w brudnym wiechciu ciemnego poranka
Modlisz się by dostać to, czego pragniesz, a dostajesz to czego potrzebujesz. Zrozum to. Doceń i pokochaj.
